De Blaskets Islands, aan de uiterste westpunt van het Ierse schiereiland Dingle, vormen een van de mooiste plekken die ik ken. Als je na een kronkelende weg boven een hoge klifkust langs de Atlantische Oceaan de zoveelste bocht maakt en het panorma van deze eilanden in een prachtige blauwe zee zich plotseling voor je ontrolt, valt je mond open van verbazing. Het beeld van dit laatste stukje Europa vergeet je nooit meer. Tot hier reikte 25 eeuwen geleden de Keltische expansie. Verder kon niet meer; vanaf hier is er alleen maar zee tot aan Amerika. Tot midden vorige eeuw leefde op Great Blasket Eiland een vissersbevolking een hard en vaak gevaarlijk bestaan. Bij storm kon de zee in een woeste kolkende watermassa veranderen en was men soms wekenlang afgesloten van het vasteland. Hier sprak de bevolking het laaste authetieke Gaelic. In het begin van de 20e eeuw kwamen taalkundigen van uit Engeland en verder naar dit eiland om die oertaal te leren. Ze spoorden de vissers aan om de verhalen over hun zware leven op schrift te stellen. Toen de eilanders in 1953 geëvacueerd moesten worden was er een ware eiland-literatuur ontstaan die al spoedig tot in de verste uithoeken van de wereld gelezen werd. Hun dorp ligt er sindsdien vervallen bij. 's Zomers kun je het eiland met een klein bootje bezoeken. Je kunt er zoeken naar de huizen van de bekende schrijvers en de plek waar het schooltje gestaan heeft. Maak echter vooral een wandeling over het eiland. Je zult versteld staan van de schitterende uitzichten op de andere eilanden en de oceaan. Je hoort er alleen de wind en diep beneden de golven die tegen de rotswanden stukjeslaan. Op de hoogste top voel je bijna de hemel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten