Het uiterste westen van Ierland, schiereiland Dingle, de Blasket Islands: hier eindigt Europa. Vanaf deze eilandengroep is er in westelijke richting alleen maar zee, duizenden kilometers. Op Great Blasket Island en het aangrenzende kustgebied werd(en wordt)het meest authentieke Gaelic gesproken. In de vorige eeuw kwamen schrijvers uit Engeland naar Great Blasket om zich die taal eigen te maken. Ze spoorden de eilandbewoners aan om hun barre dagelijkse leven en verhalen op te schrijven. Het leidde tot een wederzijdse intensieve correspondentie met als resultaat dat er in Engeland diverse boeken verschenen die al snel ook in vele andere landen werden uitgegeven.
In 1953 moest de bevolking het eiland verlaten. Er woonden nog maar enige tientallen mensen en hun veilgheid kon, vooral in de wintertijd, niet meer gegarandeerd worden door de overheid
Bij slecht weer wordt het eiland geteisterd door stormen en regen terwijl een kolkende oceaan de kusten onophoudelijk bestormt. Bij mooi weer is het een van de mooiste plekkken die ik ken met een rustige blauwe zee, zeehonden op het strand van de oude nederzetting, een prachtig uitzicht op de kust en Mount Brandon en een wandeling naar de hoogste heuvel op het eiland waar je het gevoel krijgt dat je in de hemel terecht komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten